پاسخ معمارانه ما به صورت مساله پروژه همسو با پاسخ شاعرانه فریدون مشیری شد به شعر سهراب که میگوید : من دلم می خواهد خانه ای داشته باشم پر دوست، کنج هر دیوارش دوستهایم بنشینند آرام، گل بگو گل بشنو...

و ما "خانه دوستان" را طراحی کردیم که علاوه بر تامین نیازهای اولیه ساکنینش در تعامل مستمر با بافت شهریِ خود باشد و بتواند با توجه به ظرفیتهایش، کیفیاتی را به زندگی جاری درون و اطرافش بیافزاید.

با نگاه به خصوصیات محله تخت گنبد و مرور موقعیت ویژه اش در جوار میدان نقش جهان تصمیم گرفتیم بارِ تامین تراکم شهری را بر دوش این منطقه نگذاشته و توجه بیشتری به ظرفیتهای منحصر به فردش داشته باشیم. شاید با چنین الگویی رغبت به تخریب و ساخت از نو نیز در این محله کاهش یابد.

جهت استطاعت پذیری بیشتر، خانه ای با دو واحد در نظر گرفتیم و سعی کردیم تا حد امکان این دو از لحاظ نورگیری و دسترسی هم ارزش باشند.

در این راستا توده گذاریهای حجمی مختلفی در سه بخش زیرین، هم تراز و بالای زمین انجام شد. طوری که ترکیبشان فضایی باز در کنج جنوب غربی خانه ایجاد میکند که خانه ها به سمتش گشوده شده و اینگونه به بیانی معاصر از خانه های سنتی مرکز ایران دست یافتیم.

دو خانه یکی درزیرزمین و دیگری بالای همکف هر کدام در ارتباط با حیاطهایشان جانمایی شدند تا اینگونه با بازیابی نقش حیاط در خانه، طیف وسیعتری از رویدادهای زندگی پوشش داده شده و در کنار تامین خلوت در محیط بسته، تنوع فضایی افزایش یابد، ضمن اینکه بام خانه نیز همچون نظرگاهی به میدان نقش جهان به طور مشترک در اختیار هر دو خانه است.

تراز همکف عمدتا متشکل از عرصه های بازِ عمومی و نیمه خصوصی است و حداقل توده گذاری انجام شده. خصوصا نیمه شمالی تراز همکف که به روی محیط اطرافش باز و گشوده شد تا فضایی مشترک برای اهالی خانه و محل شکل گیرد که به همه و هیچکس متعلق است فضایی که کاربریش را اهالی خانه و محل تعیین میکنند، می تواند فضایی باشد برای دورهمی دوستانه، گذر یا استراحت.

در کنار این عرصه های باز، بخشی نیز به فضای خدمات محلی اختصاص یافته، که بسته به نیاز افراد می تواند در برگیرنده کاربریهای گوناگونی باشد مثل کتابخانه، تعمیرگاه دوچرخه یا کارگاه سفالگری.

با این امید که سخاوت به شهر عامل ارتقای کیفیت زندگی باشد و ترمیم بافت آسیب دیده محله با این الگو در نهایت به خودبسندگی بیشتر و تقویت محله منتج شود.

یکپارچگی مصالح کفسازیِ درون و بیرون خانه و امتدادش به محیط اطراف سایت و ساماندهی پیاده راهی محلی که از میان خانه می گذرد نیز منجر به پیوستگی محیطی خانه و محله می شود و در نهایت در هم تنیدن این سلسله فضاها، سناریوی ورود به خانه را به فرایندی تدریجی تبدیل می کند و اینگونه مرز بین درون و بیرون و بخشهای عمومی و خصوصی کمرنگ می شود.

مجموعه این ایده ها بود که خانه دوستان را شکل داد. خانه ما اینجاست،تا که سهراب نپرسد دگر، خانه دوست کجاست.